In de loop van het bestaan
dient het ik zich somtijds aan.
In feite weet ik niet waarom
en ook niet hoe ik eraan kom
maar het staat altijd weer borg
voor hoop en vrees, verdriet en zorg.
Gelukkig is het niet constant.
Vaak is het ook verdwenen.
Dan is er niets meer aan de hand,
anstvalligheid ging henen.
Wellicht resteert het barre land
en vuur nog aan de schenen
maar nergens meer een afgezant.
Die nam al lang de benen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten