Ik streef ernaar om leeg te worden:
dan is er niets meer aan de hand.
Verwijderd alle borden
en enkel zee nog zonder strand.
Niets valt er dan te maken,
geen noot om nog te kraken.
De myriaden smaken
vliegen op als draken.
Dan zal de stellige diaken
zijn dogma staken
en maakt het de notaris
niet meer uit wat waar is.
Een ding ontgaat mij echter al:
de leegte is reeds het geval
en valt dus heel niet na te streven.
Dit streven noemt men leven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten