Heel lang heb ik mij bij elkaar gedacht,
gekweld door angst, altijd bedacht
op onverwachte rampen
die mij de grond in kunnen stampen
en ik miste dan de kracht
die om dit soort zorgen lacht.
Dit te willen is wat moeite bracht
en mij beving met overmacht.
Nu val ik plotseling uiteen:
trappen en gangen gaan bewegen
en de stad wordt losse steen
vrij en zonder dwang verkregen.
Gevoelens en ideeën zijn een furie
en mijn commentaar is jury.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten