Steeds.

Ooit was er een open veld
waar geen kwelling werd gemeld.
Toen ben ik daarin ontstaan,
dat neem ik tenminste aan.

Ik heb mij dit steeds weer verteld
met verve en verbaal geweld
waardoor ik het nu rotsvast geloof.
Voor and're woorden ben ik doof.

Toch is er iets vooraf aan taal
dat steeds terugkeert, elke maal
als ik het even niet meer weet
en de geschiedenis vergeet.

Het is een stilte, vrij van zorg
die staat voor bevrijding borg.

Opgelost.

Zelfreflectie en het leven
en tenslotte het bestaan:
zij zijn zondermeer gegeven
maar waar komen zij vandaan?

Kennis schiet hierin te kort,
hier kan men enkel geloven
of, als het daaraan schort,
alle lichten doven.

Of zou het kunnen zijn
dat die vragen, met hun pijn,
slechts bestaan uit misverstand
en was er nooit iets aan de hand?

Zij zijn slechts geldig door de tijd
die oplost in vergetelheid.

Gezegd.

"Ik zit stil op deze bank"
en spreek die gedachte uit.
"mijn rug is stevig als een plank
en een vlieg landt op mijn kuit."

Dat is gemakkelijk gezegd
maar doet het aan de waarheid recht?
Ik heb mijzelf iets uitgelegd
maar is dit nu ook echt wel echt?

Ik weet niet goed wie dit nu doet,
wie er meeruist in het bloed
of naar deze vlieg nu staart
en dit lichaam steeds ervaart.

Alles straalt in warme gloed
maar wie dit voelt wordt niet ontwaard.

Wenk.

Ik vat de tijd op als een lijn
en mijn lichaam als een trein
op het spoor waarop ik reis
en zo word ik misschien wel wijs.

Ik vergeet dat ik dit denk
en zie wat is zo over't hoofd
maar ontvang soms nog een wenk,
ben dus niet compleet verdoofd,
en waardeer weer het geschenk
dat van oudsher was beloofd.

En in plaats van voort te gaan
blijf ik somtijds even staan,
proef de diepte van de maan,
kijk u vol verrukking aan.

Blijven kijken.

Ik wil naar de oorsprong terug
maar de sluiers blijken stug
die mij daarvan scheiden.
Ik kan mij van hen niet bevrijden.

Daardoor kan ik die niet vinden
en ongrijpbaar als de winden
vlucht zij altijd voor mij weg.
Zij toont zich niet als ik dat zeg.

Maar zie, dat is ook niet zo raar
want ze is ook niet meer daar.
Als een oogwenk, snel en vlug
komt zij nooit en nimmer terug.

Als ik echter maar blijf kijken
tonen zich steeds nieuwe rijken.

Rouleren.

Ik neem het rijk in ogenschouw
en zie daar veel verschillen.
Het is een kolossaal gebouw
maar ik zou het anders willen:

Velen zie ik in de rouw
of honger niet te stillen,
de onderdrukking van de vrouw
of slachtvee hulp'loos gillen.

Een ander op de keizerstroon,
welgedaan en waardig,
of iemand aan zijn macht gewoon:
is dat niet onrechtvaardig?

Ik zou dit zondermeer beweren
tenzij ze een voor een rouleren.

Drie-eenheid.

Het goede, het ware en het schone:
staat elk daarvan apart
opdat ieder betrone
de zetel naar haar hart?

Dan zijn het hypostasen
met onderscheiden fasen 
gevormd door fijne frasen
en bazen boven bazen.

Of zijn ze als de zijden
van een piramide,
zodoende niet te scheiden
en dus niet schizoide?

Of je dan deze hebt of die,
je hebt ze telkens alledrie!