Ik zit hier op het toilet
op een vlonder van graniet
maar heb nooit goed opgelet:
wat men daar niet ziet!
Zoals nu een plattegrond,
als een weefsel van pyriet,
van een stad met duizend daken
waaronder de bedden kraken.
Ik kan er nog meer van maken:
elk steentje gaat ontwaken,
ligt in het cement te blaken.
Mijn verveling kan ik staken.
Een juweel is elke steen
en ik hoef nu nergens heen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten