Soms zit ik zo in de zorgen
dat ik niet weet of ik morgen
ooit nog wel het daglicht zie
en ik lig over de knie
van het noodlot dat mij slaat
met gestage regelmaat.
Daar moet ik het nu mee doen.
't Is voor mij een nieuw blazoen
waarmee ik moet zien te leven
op't moment, nog onbeschreven,
boven hoop en vrees verheven
waarin geen idylles zweven.
Dit is vrij van angst en beven
want het is een eeuwig even.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten