In mijn glas drijft er een mot
die maar even heeft geleefd.
Daarbij voel ik mij een god
die een eeuwig leven heeft
en met de momenten spot
waar hij niet zoveel om geeft.
Maar als ik de sterren zie,
die niet schijnen te bewegen,
knikt soms eventjes mijn knie
en dan word ik diep verlegen.
Want ineens begrijp ik wel:
ook ikzelf duur maar een tel
en mijn leven, nu verkregen,
stuift als stof op brede wegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten