Gisteren op het station
kon ik mijn fiets niet vinden.
Ik was omringd door een cordon
van wielen en metalen hinden.
Ik wist: "hij moet er tussen staan"
maar was vergeten waar.
Onbereikbaar als de maan
stond hij om te rijden klaar.
Zekerder dan ik
verwachtte hij mijn blik
die echter niet kwam dagen.
Zo kon hij zich afvragen:
"de man die ik moet dragen,
is die wel goed snik?
Of is hij aan't vervagen,
vervangen door de schrik?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten