Soms sluiten zich de mazen
en ben ik ingesloten.
Ik moet mij dan verbazen
hoe ik mij ga stoten
aan mijn eigen trots,
harder dan een rots.
Ik kan geen kant meer op
en als een doorgeslagen stop
ben ik van licht verstoken
terwijl mijn bloed gaat koken.
Ik raas wat in het rond.
Waar zojuist een vaas nog stond
liggen nu wat scherven.
Zij laten zien wat ik zal erven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten