Signalen.

De ruimte en de duur
die moeten eerst verdwijnen
voordat de dingen puur
kunnen gaan verschijnen.
Maar verschijnen eist al duur
en een object vraagt lijnen.
Waar ik ook mijn zoeken stuur,
de dingen springen als dolfijnen
uit een zee van ruim en tijd
en zijn eruit bereid.

En toch: al zegt de maat hoe groot
verklaart die niet het rood
van dit glas wijn:
mysterieus blijft karmozijn.

Ofschoon van tijd en span gemaakt
blijven signalen vrij en naakt
waardoor je kunt gaan denken:
duur en ruimte zijn geschenken
van soevereine dingen
die zich door niemand laten dwingen.

Levensnevel. (een palindroom).

Men kan pas sneven
al is er eerst het leven
en zo is ook de dood
van het zijn een moot.

Wat ik overhevel
van ogenblik tot ogenblik
reist rond als een nevel
over rotspartij en slik.

Het is een zachte mist
waarvan ik amper wist
die een verhaal opdist
en dan zelf vervliegt.

Zo wordt de leugen biecht
juist als hij nog steeds liegt.

Nevelleven. (een palindroom).

Het leven is een nevel
die om de dingen hangt
en dingen zijn de gevel
waarachter wordt verlangd.

Ongrijpbaar als de dood
is ook het leven.
Het is een weten en een loot
en een tastend beven.

Je kunt het niet op tafel leggen
want leggen zelf is leven.
Het enige wat je kunt zeggen
is dat het is ontheven
van welke oorzaak ook.

Het stijgt op als rook.

Dood. (een palindroom).

Als haar die uit de boter vlood
staat hij daar die mij ontbood
en mij redde uit de nood:
de zachte onverhoedse dood.

Hij is voor elke maat te groot
en voor wie verder wil zeer snood,
hij komt plotsklaps met een stoot:
de bedreven trouwe dood.

Als een ijle stille vloot
komt hij met zeilen grijs als lood,
en vergaart mij in zijn schoot:
de onberekenbare dood.

Hij is van elk zijn ontbloot,
gebroken als gebroken brood,
koninklijk en bloot,
die begrenzingen ontsloot,
grijnzend, blikkerend en dood.

Verschijnselen.

Er was vandaag een toren
en die werd langzaam groter.
Daarna liet zich een brommen horen
en dat bleek een motor.
Er was een slikken en een snuiven
en de wind kwam wuiven.
De zon ging op, geheel vanzelf,
en stond stralend aan't gewelf.
Er waren ook gedachten
met hun wensen en hun klachten.
Er was een woelen, wild en krachtig
en een verlangen machtig.

Wat vind ik hier nu van?
Die vraag lijkt op een koekenpan!

Raam.

Ik ben gevangen in een maas
en noem dat vaak mijn lichaam.
Het doet me denken aan een raam
en nog vaker aan een vaas.

En toch is het maar een idee:
ik heb mijzelf nog nooit gezien.
Een spiegel speelt het spel maar mee
en is alleen van glas voorzien.

Omda'k niet weet hoe ik eruit zie
kan ik elke vorm kiezen.
Ik heb niets te verliezen
want ik blijf een eeuwig wie.

Het nadeel van een vaas is
dat er maar zo veel in kan:
dan stuit je op een basis
en heb je er genoeg van.

Ik geef de voorkeur aan het raam
en wil dat laten openstaan:
oneindig veel kan dan passeren
en ongehinderd wederkeren.

Grens.

Een grens is slechts een lijn
die twee ruimtes scheidt
maar vaak de grond van pijn
en onophoudelijke strijd.

De ruimte links, de ruimte rechts,
de lijn die loopt in 't midden,
gedrieën zijn ze ruimte slechts,
zonder dwang of bidden.

Ruimte kan zichzelf niet deren,
zich evenmin verweren.
Alles is ervan gemaakt.

Wie dit ziet die staakt
bezitten en veroveren
en hoeft niet meer te toveren.