Onbegonnen.

Ik kan denken aan een knal
als het begin van het heelal
of in plaats daar van aan het Woord
en daaruit komt alles voort.

Dit zijn twee ideeen
met daartussen brede zeeen
en een wereld van verschil
waaraan ik veel tijd verspil.

Maar zij hebben iets gemeen
en zijn in dit opzicht een:
beide spreken van begin
want dat geeft hun inhoud zin.

Maar de tijd is nooit begonnen.
Daarom zijn ze slechts verzonnen.

Luik.

Als ik het woord "zelf" gebruik,
refererend aan een kruik
en ik noem daarbij zijn buik
blijft het ding toch als een luik
openstaan voor elk gebruik
en fungeert in die zin puik.

Maar ik weet niet wat ik voel
noch wat ik ermee bedoel
als ik over "zelf" spreek
want het stroomt weg als een beek
en begint direct te ebben
als ik het een keer wil hebben.

Ik kan het alleen maar zijn
maar dat voelt als een ravijn.

Orde en chaos.

Chaos lijkt mijn eeuwig lot.
Die drijft met mijn wens de spot
om wat orde aan te brengen
door steeds weer dooreen te mengen
hoog en laag, satijn en vod.
Daardoor blijf ik dwaas en zot.

Maar nu neem ik een besluit
en kies een instantie uit
waar ik mij kan richten tot
en dat punt dat noem ik God.

Alles krijgt daardoor een plaats.
Soms rijd ik een scheve schaats
bij de gratie van een lijn,
feilloos recht en soeverein.

Te niet.

Ik heb naar het zelf gezocht
en 't nog altijd niet gevonden
op de eindeloze tocht
waarop ik mij heb gezonden.

Ik kan niet kijken om een bocht
om mijn zoektocht af te ronden.
Toch ben ik eraan verknocht,
ook al kan ik mij verwonden.

Het zal altijd weer verzwinden
want ik kan het nimmer vinden.

Stel je voor dat het er is,
als een pudding op de dis,
waar is het dan wat dit ziet?
Het te zien doet het te niet.

Op niets.

Ik zit gevangen in een val
en zie een afgrond overal.
Als een strootje in de stroom
drijf ik weerloos uit de droom,
die ik nog dit leven noem,
naar het eind van eer en roem.

Weldra zak ik in de aarde
en laat gaan wat ik vergaarde.
Dit heeft dan niet langer waarde
en ik volg die mij ooit baarde
naar de oever van de Lethe
opdat ik mij snel vergete.

Alles loopt steeds uit op niets.
Zonder dat is 't leven kitsch *).


*):  Milan Kundera: "De ondraaglijke lichtheid van het bestaan".

Gast.

Wanneer ik een gast ontvang
is 't wellicht voor levenslang
en misschien blijkt hij een slang
of een touw waaraan ik hang.

Dit is niet wat ik verlang
dus ben ik niet zomaar bang.
Ik ga liefst mijn eigen gang
en behartig mijn belang.

Dit is om contact te hebben
maar tegelijk ook vrij te zijn,
niet te vallen in de webben
van een spinsel vol venijn.

Maar wie weet ben ik zijn val
met tentakels overal.

Uniek.

Als ik graag uniek wil zijn
is dat niet zo'n grote kunst
want ik heb mijn eigen pijn
en sta nochtans in de gunst
van wat wind en zonneschijn
en ben 's ochtends vroeg het dunst.

Dit is niet zo speciaal
maar toch heb ik mijn verhaal
dat mij past als een foedraal
en daarzonder blijf ik kaal,
als een blank en hard skelet,
liggen op een knekelbed,
onderworpen aan een wet
die mij op mijn nummer zet.