Ik sta nog wel eens voor het blok,
heb het met mij aan de stok.
Mijn geest is wild als een gevaar
en heeft steeds weer commentaar.
Ik leg hem het zwijgen op
terwijl ik mijn verdriet verkrop,
hoor intussen hartgeklop
als ik hem iets zoets toestop.
Maar hij laat zich niet vermanen,
keert weerom met duizend wanen,
overspoelt bepaalde banen
met een overvloed aan tranen.
Toch val ik soms met een schok
uit dit wolkenkoekoekshok.*)
Uit "De vogels"
van Aristophanes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten