Drie manieren.

Alles is alleen maar ik.
Daarom ben ik gans alleen
en waarheen ik ook maar blik,
van een ander zie ik geen.

Of er is alleen maar jij.
Dan ben jij dus tevens mij
en tegelijk ook elke steen.
Zo ben jij dus een voor een.

Maar misschien is hij er slechts
en daarnaast is er niets echts
want wat door moet gaan voor schijn
is ook dan nog altijd zijn *).

Dit zijn enkel drie manieren
om wat is mee te versieren.


*): " "Zijn" betekent ook:
        "hem toebehoren". "

Franz Kafka, "Beschouwingen".

Glazenwasser.

Onlangs liep ik over straat
en het was nog niet zo laat.
Ik was met mijzelf verlegen
want ik zag een been bewegen
dat verlangen in mij wekte
waardoor ik mijn hals uitrekte.

Ik bezweek onder die gekte
en mijn reputatie lekte
maar ik werd nog net gered
omdat ik had opgelet
en daardoor een man zag staan
met een emmer bij een raam.

Vliegensvlug bewoog zijn spons,
schiep een schelp van schuimend dons.

Kort door de bocht.

Als ik weer eens bellen blaas
zie ik hoe ik mij verbaas.
Voor mij staat een scheve vaas
en een koe vangt soms een haas.

Als ik naar een oorzaak zoek
is er een in elke hoek
maar ook die heeft weer een reden
in een nabij of ver verleden.

Dit gaat zo oneindig door
en dit geldt voor elk spoor:
als ik dit zou willen volgen
wordt zijn oorsprong snel verzwolgen
en verschuilt zich in de tijd
als een strootje in een mijt.

Daarom stop ik daar maar mee,
neem het zijn als een idee.

Mij, jij, zij.

Als ik ik zeg vorm ik mij
als een bloempje in de wei.
Ik word ik omdat ik snij
want ik ben niet langer jij.

Als ik jij zeg word ik blij
want ik denk niet meer aan mij.
Ik ga naar de overzij,
hou wat mijn is niet meer bij.

Daarna kom ik uit bij hij
of misschien is het wel zij
en dan is er slechts getij
en een eind aan mij en gij.

Alles is dan waarlijk vrij,
zo volkomen dat ik schrei.

Alledaags.

Laat mij toch eens nuchter zijn,
de feiten onder ogen zien:
heel dit leven met zijn pijn
flikkert in een ommezien
in een peilloos diep ravijn
en vervluchtigt bovendien.

Dit gebeurt zowel in't groot,
op commando van de dood,
als ook altijd in het klein
in de vloed van zonneschijn.

Het is een drama enerzijds
en tegelijk iets alledaags.
Gedateerd en eigentijds
heeft het eenvoud en niets laags.

Geheugen.

Ik verlies of win een strijd
en dat is daarmee een feit
maar nog steeds verstrijkt de tijd,
dompelt in vergetelheid
wat vandaag zo helder prijkt
en waarvoor 't geheugen wijkt.

Dat komt echter snel weer terug,
bewaart wat zich afspeelt vlug,
stopt het in een zwarte doos
waar het blijft een hele poos.

Wat zich al voltrokken heeft
kan zo worden herbeleefd
en mijn daden, tel na tel,
worden leesbaar op zijn vel.

Huisdier.

Ik heb het ergens opgepikt
en toen mee naar huis genomen.
Wij zijn nu aan elkaar geklikt,
zullen elkaar tegenkomen,
horen hoe de ander slikt
en geluid maakt in zijn dromen.

Evenmin als bi jeen vlam
weet ik waar hij is geweest
voordat hij te voorschijn kwam,
dit geheim en heilig beest.

Nu het er is is het een feest.
Toch verlang ik nog het meest
naar een eindeloze duur
maar de tijd verast als vuur.