Je ging net weg en lachte.
Misschien was je opgelucht
dat niets wees op een gedachte,
van mijn kant, of zelfs een zucht
die iets anders nog verried
dan wat voor mij overschiet
ik gelijkmoedig kan aanvaarden
als een wortel die wil aarden
in een onontgonnen veld,
zonder misbaar en geweld.
Maar misschien was het ook wel
dat ik weer niet was bij machte
je te nemen in de tel
waarop ik al zo lang wachtte?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten