Samkhya.

Alles is alleen maar ruimte
als men het maar goed beschouwt:
piramides en hun schuinte
zijn er steeds uit opgebouwd.

Net zo zijn de golven water,
hetzij stil of met geklater,
en een etmaal en een uur
bestaan gelijkelijk uit duur.

En de grondstof van mijn geest,
die beleeft dit hele feest?

Die is enkel wakker zijn
en 't genieten van de pijn
wanneer er een rookgordijn
mij omhult met schone schijn.

Onttrokken.

Ik wil weten wie ik ben
opdat ik mijzelve ken.

Daarom ben ik steeds op zoek
want wellicht ben ik een boek
waar ik dan in kan gaan lezen
over wie ik wel kan wezen.

Maar stel voor dat dat mij lukt,
waar is hij dan die zich bukt
over wat er staat geschreven
over wie er leeft dit leven?

Telkens vind ik mij daarneven,
ook al blijf ik eeuwig streven,
aan mijn waarneming onttrokken.
Zeg ik van niet dan zou ik jokken.

Verzwegen.

Alle dingen die ik ken,
zo verscheiden, allerwegen,
worden alle overstegen
omdat ik getuige ben
van hun komen en hun gaan
en hun tussentijds bestaan.

Dit geldt ook voor mijn gedachten,
mijn verlangens en mijn klachten
die mij dag en nacht opwachten
en voor hartstocht's diepe schachten.

Dit voortdurend overstijgen
wordt op zijn beurt overstegen
waardoor ik nooit vat kan krijgen
op wat altijd blijft verzwegen.

Voordat.

Regelmatig komt het voor
dat ik mij aan klanken stoor.

Het geratel van een boor
dringt tot in mijn vezels door,
brengt mij dan veel ergernis
omdat ik de stilte mis.

Maar soms hoor ik ook een koor
en bezwijk direct daarvoor.
Ik geniet van het gezang
en wil luist'ren levenslang.

Beide dingen die ik voel
dienen samen toch een doel:
mij te melden dat ik leef
voordat ik een oordeel geef.

Risee.

Het is goed om te ontspannen
maar ik weet niet hoe dat moet.

Elke rust wordt uitgebannen
door de lusten van mijn bloed
maar fatsoenlijkheid indachtig
word ik daardoor heel krampachtig.

Men zegt vaak: "wees wie je bent,
zonder schijn en consequent".

Dan ben ik een delinquent
die nog net de regels kent
om niet door de mand te vallen
en word tot risee voor allen.

Ik verdiep mij in getallen
in de hoop niet op te vallen.

Vastgelopen.

Wat ik wilde gaat niet door.
Mijn verwachting ging te loor.
Nu sta ik met lege handen
als een fiets met lekke banden.

Maar dat alles neemt niet weg
dat ik nu weer overleg
of ik nogmaals iets zal wagen
of mijn pogingen verdagen
en zal kiezen voor de pret
van een tweede sigaret.

Intussen ontgaat het mij
dat ik eenzaam blijf en vrij.
In een ruimte vast als klei
blijf ik steken als een kei.

Serenade.

Jij bent in mijn hart en geest
maar helaas niet in mijn armen
wat toch nodig is het meest
wil ik mij verwarmen.

Schenk me daarom je erbarmen
en vergast me op een feest
waarop ik nooit zal verarmen
en voldaan het wilde beest
van mijn schokkende verlangen
zijn gesteun omzet in zangen.

Misschien is dit te veel gevraagd.
Al te driest heb ik gewaagd
mij te storen in mijn gloed.
Dat weet jij maar al te goed.