Behagen.

Voor originaliteit
is het goed dat ik mij wijd
aan wat spontaan op komt dagen
in plaats van eerst na te vragen
of het ook wel kan
wat ik ben van plan
te gaan publiceren
en te brengen aan de man
of ook wat maar te beweren.

Maar als ik het daarop waag
rijst natuurlijk wel de vraag:
voor wie roep ik dit dan op?

Als ik niemand wil behagen,
is't niet beter dat ik stop?

Steg.

Ik kan zeggen wat ik wil
als ik ginds de bliksem zie:

Wellicht is hij slechts de gril
van een wilde fantasie
maar al kijk ik door de bril
van de deeltjestheorie
is't elektrische ontlading
zonder masten en bedrading
of het is de klap van Thor
die vertoornd is als ik mor.

Wat ik er ook over zeg,
na beraad of overleg,
hij blijft liggen als een steg,
open als een lege weg.

Lair.

I hold to my schedule tight,
seriously, with all my might,
and by my relations caught
I'm immersed in wish and thought.

The possessions that I brought
are from strong illusions wrought.
Thus I built an iron fort
surrounding a delicious court.

Then I realise for naught
it is nothing more than thought.
The vestiges are still there
but arise not anywhere.

They provide a giant lair
well produced from turtoisehair.

Geen tijd.

Ik kan denken over 't lijf
als aan een waarheid buiten kijf
waarop ook is gebaseerd
wat ik weet en heb geleerd.

Of ik zeg het andersom:
dan telt dus de geest het meest
en de wereld, recht of krom,
is er niet het eerst geweest
maar komt daaruit juist pas voort
als een lichtval door een poort.

Zijn die twee nu echter een
rest van die ideeen geen
want zij zijn gegrond op tijd
die niet is in eeuwigheid.

Kerk en staat.

Ik weet niet waarover't gaat
als men spreekt van kerk en staat
als over gescheiden dingen,
elk ervan met eigen kringen.

In het eerste wil men zingen,
in het tweede wellicht dwingen
wat niet al vanzelf gaat
door een ordedienst op straat.

Maar men kan die ook verruilen.
Beide hebben zo hun zuilen
en in beide kunnen schuilen
zowel deemoed als verraad.

Zij verdwijnen als vergaat
tweespalt tussen woord en daad.

Als een joch.

Na het moeizame gevecht
voor mijn eer en voor mijn recht
sta ik op de achterplecht
van een schip dat verder vaart,
als een stipje op de kaart,
met mijn wapens afgelegd.

Ik kijk uit over het zog,
zie het schitterendste schuim
van een sneeuwwit waterkruim.

Zonder dat ik daarop poch,
ernaar staar zoals een joch,
is dit wel een wonder toch.

Ik weet niet hoe ik dit doe
maar dat doet er ook niet toe.

Verrukking.

In het spel van vrees en hoop
ten aanzien van des levens loop,
van triomf en van mislukking,
overkwam mij de verrukking
om de toedracht plots te zien,
wellicht voor een tel of tien,
van wat aan't geschieden was.

Ik vertraagde niet mijn pas
maar wist mij toen opgenomen
in een onbegonnen stromen
en dreef met de golven mee
als een belletje op zee
met die grote vloed eensluidend
en volslagen onbeduidend.