Ontmaskering.

Ik heb heel wat opgebouwd,
ben met woorden goed vertrouwd,
waardoor ik mij kan vertonen
en in mijn domein kan tronen
maar ik blijf daar wel mee bezig
en blijf daardoor steeds afwezig
bij het leven dat er is.
Dit wordt tot een hindernis.

Toch ben ik eraan gehecht
en ik ontleen daaraan mijn recht.
Het is daarom dat ik vecht
als het bolwerk wordt geslecht.

Tevergeefs grijpt nog mijn hand
maar dan val ik door de mand.

Bevrijding.

Regelmatig loop ik vast
of bezwijk onder een last,
vind geen grond wanneer ik tast
of zit gevangen in een kast.

Kennelijk doe ik iets fout
waardoor ik ronddwaal in een woud,
mij tot vergissingen verstout
en ik eindig klam en koud.

Dit zou heel dramatisch zijn
en een ongenezen pijn
als er enkel ruimte was
maar 't is gelukkig minder kras.

Door het stromen van de tijd
word ik telkens weer bevrijd.

Dakloos.

Op een lege binnenplaats,
stond ik eenzaam, buitengaats.
Hij was kaal en zonder plant
en zijn dakrand was vierkant.

Ik keek omhoog door 't open wak,
zag de hemel als een wak
en het licht viel vlak en strak
neer door het ontbrekend dak.

Alles wat ik sindsdien zie
wordt daardoor tot relikwie
boven oorzaken verheven
en voorbij aan dood en leven
en ik raak steeds meer verwonderd,
door de stilte overdonderd.

Wie weet?

Soms maakt iemand mij bekend:
God, de Heer, is transcendent.
Hij gaat elk verstand te boven
en ik kan Hem enkel loven.

Als ik hoor spreken van Zijn hoven
is dat om mij te doen geloven
dat Hij in de ruimte troont
en daar door de eeuwen woont.

Maar dat is naar mijn begrip
dat zich richt op elke stip
en gevangen blijft in tijd
en de ruimte, wijd en zijd.

Omdat ik Hem geheel niet ken
kan 't zelfs zijn dat ik Hem ben.

Vooralsnog.

Wat mij nog te wachten staat,
of het weldra komt of laat,
is wat mij nu nog ontgaat
want ik weet niet wat ontstaat
uit het ongeopend zaad,
of het goed is dan wel kwaad.

Daarom kijk ik liever maar
naar hoe het vandaag al gaat
waardoor ik mij zorg bespaar
en mij op wat is verlaat.

En ook blijf ik vrij van smaad
want het houdt me van de straat.
Er is hier geen grond voor haat
en geen tijd nog voor een daad.

Onverklaarbaar.

Alles wat ik rond mij zie
is een vorm van energie.
Deze heeft vier zaken nodig
en de rest is overbodig:
ruimte waarin zij beweegt
en de tijd, van vorm ontleegd.

Dan moet ik haar ook nog kennen
want het kappen van de dennen
maakt voor niemand een geluid
als het niet op oren stuit.
En dan is er nog de kracht,
die doet bewegen dag en nacht.

Maar dit verklaart niet rood en blauw
en het bestaan van man en vrouw.

Momentaan.

Wanneer is de wereld heilig
en weet ik mij vrij en veilig?
Als ik niets verliezen kan
waardoor ik mij pas ontspan.

Wanneer zal ik niets verliezen?
Als er niets is om te kiezen
dat ik graag zou willen houden
of wat and'ren stelen zouden.

Als er dus geen dingen zijn
is er daardoor ook geen pijn.

In de ruimte zijn ze wel
maar de tijd ontdoet ze snel
van hun schijnbare substantie.
Telkens weer is er vakantie.