Triniteit.

Het schone, het ware en het goede -
dat zijn de grote drie. Onder hun hoede
verwijlt de hele wereld. Is er hiërarchie?
Of zijn ze afhankelijk, zonder autonomie?

In de tijd is er ontwikkeling: het een
komt uit het ander voort.
Schoonheid gaat als eerste heen,
was voor de goedheid poort
die op zijn beurt zich opent tot het ware
dat zelf onzegbaar is, zo gaat een mare. *

Maar in de ruimte zijn ze samen
als berg met drie zijden.
En wie naar welke helling kwamen
maakt er niet uit: elke wist het lijden.

Dat ze een zijn blijkt ook hieruit al
dat ze, ondeelbaar als een priemgetal,
betekenissen hebben en geheimen
die zich laten rijmen:

schoonheid doet verheugen,
goed staat gelijk aan deugen
en waar is vrij van leugen.

Ook de ontwikkeling is drieërlei:
naast reeds genoemde zal waarheid
oorzaak zijn van juiste artsenij:
de toegang tot een mooie tijd.

En goedheid is pas goed
wanneer ze'r echt toe doet
en schoon wanneer 't niet moet.


*  Sören Kierkegaard: "Vrees en Beven".

Alchemie.

Er bestaat een scheiding
tussen arm en rijk
en de overschrijding
van die grens geeft blijk
vaak van geweld.
Wanneer de armoe kwelt
is er echter een manier
om deze op te heffen hier
en die is willen geven.
Je zult terstond beleven
dat overvloed zich openbaart.
Je onmacht wordt veel waard
en wat je hart bezwaart
is goud dat werd vergaard.

Verenigen en scheiden.

Hoe vaak niet liggen overhoop
het lichaam en de geest.
De laatste neemt zijn loop,
het eerste is de leest
waarop je je moet schoeien.
De geest blijft boeien
maar door tegendraads te roeien 
kan hij ons ook vermoeien
met ideeën die ons zijn doordrenken
en door erover na te denken
scheiden zich paard en wagen.
Slechts in de daad is dit niet waar -
handelen doet onderscheid vervagen
maar in gedachten staat alles alweer klaar.

Wat er al is.

Dichten is ontdekken.
De taal heeft plekken
die al correleren.
Die wil ik eren.

Dat zal me leren
dat hekken
en vertrekken
mij beheren.

Dan is de vorm
mijn mal.
En elke worm
zal overal
verbazing wekken
bij wijzen en bij gekken.

De juiste nalatigheid.

Vertrouwen lijkt zo aangenaam
omdat het je laat slapen.
Lang blijf je je vergapen
aan ijdelheid en valse faam.

Totdat je wordt opgepord,
behoorlijk wordt ontregeld.
Je ladder mist een sport,
de uitweg is verzegeld.

Je wilt nog weg maar denkt weldra:
" 'k Laat elk vluchten na,
en zeg alleen geen ja."

Dat heeft je nooit berouwd.
Hoe minder je vertrouwt *
hoe meer zich iets ontvouwt.

* "Don't trust!" - Chögyam Trungpa, Rinpoche, "Mudra".

"Lasciate." *

"Laat af van alle hoop, gij die hier binnentreedt" **
zo staat er boven Dante's hellepoort geschreven.
Dit lijkt te duiden op een eeuwig beven,
een gruwel zonder maat en een onzegbaar leed.

Toch is ook deze regel deel van de Komedie,
die, bij definitie, pendant is van tragedie.
Dus: wat is het komische hier aan?
Of: hoe kan eeuwigheid vergaan?

De eeuwigheid is een gerucht,
een mare, een bevroren vlucht
die zijn ontstaan juist dankt aan hoop.

Laat men de hoop nu varen
dan houdt men het geluk ten doop:
verdampt zijn dan de jaren.

*   "Lasciate", (Italiaans): "Laat af".
** "Lasciate ogni speranza, voi ch'entrate"
     Dante Alighieri, Divina Commedia, canto terzo, 9.

Gratis.

Velen offeren het licht
met kaarsen of met lampen.
Zij zien het soms als plicht
om zorg te doen verdampen
of 't is een daad verricht
uit dankbaarheid en liefde
voor het onzichtbaar aangezicht
indien het niet ontriefde.

Waarom niet de zon geschonken
of in de nacht de sterrenvonken?
't Kan zijn dat je vergeet
dat offeren de maat is
maar ook, als je 't niet weet,
blijft dat, als zonlicht, gratis.