Gewis.

Ik ben de hele tijd maar bang,
ongerust, geïrriteerd.
Dat gaat zo door mijn leven lang:
alles gaat verkeerd.
Zo jaag ik mijzelf op stang,
ik heb het nimmer afgeleerd
en er is een droeve zang
die mijn vrolijkheid versjteert.

Hoe kan het nu dat dit zo is?
Kennelijk is er iets kostbaars dat ik mis
of dat ik denk te missen.

Zelfs als ik mij blijf  vergissen
kan ik mij hiervan vergewissen
en daarmee al mijn zorgen wissen.

Grap.

Soms ben ik gevangen
en word door schrik bevangen.
Alles staat geregistreerd
en ik zit vast.
Te veel gaat er verkeerd:
het leven wordt een last.
Er is futiel verlangen
om 't lijden te vervangen.

En dan, in ene klap,
zie ik de grap:
ik ben gevangen in een map
maar deze heeft geen randen
en zonder stap
ben ik in vrije landen.

Karma.

Het einde komt vaak onverwacht
en is soms gruwelijk.
Het overvalt je als een nacht
en ontbindt het huwelijk
met je aards bestaan.
Je moet iets nieuws aangaan
dat je niet kent
en wat niet zomaar went.

Wat je in dit leven spaarde
kan nochtans helpen
want nu is er alleen je geest.

Wat je vergaarde
kan je wonden stelpen
als je bent terug van weggeweest.

Copernicaanse wending.

De zon komt op, gaat onder.
Dat wordt steeds waargenomen
in waken en in dromen.
Voor niemand is't bijzonder.
Er wordt echter beweerd
dat dit niet zo is:
Het is de aarde die zich keert
zonder rem en hindernis.

Zo denk ik dat ik handel
en over wegen wandel
maar zou 't niet kunnen zijn
da 'k mij ook hier vergis?

Ik glijd slechts langs een lijn
en 't lijkt dat ik beslis.

Overleden.

We zijn al dood maar willen dat niet geloven.
Dit ongeloof wekt ons tot leven
met bijbehorend' vrees en beven.
De werkelijkheid gaat onze pet te boven
en in plaats van die te laten rijpen
willen we alsmaar haar grijpen.
In waarheid is er niets beleefd,
nooit geleden, nooit gestreefd
en is het ons geheugen
dat ons laat verheugen
in een zoete leugen.
Niet erg, mits herkend
waardoor verbetenheid ontklemt
en licht de smarten naar de hemel zendt.

Gastvrij.

Er is een leeg papier.
Daarin verschijnt een punt,
gitzwart en onverdund,
en je zegt: 't is hier!
Dat is terecht maar je vergeet
in de roes en het plezier
van punten zetten bij de vleet,
wat je doet met verf en zwier,
dat de druppels inkt en zweet
deel zijn van 't papier
zodra ze zijn verschenen.

Of't nu leeg is of beschilderd,
met strakke hand of juist verwilderd,
het blijft zich gelijkelijk lenen.

Dodeloos.

O was ik maar materialist
die van geen leven wist.
Dan was alles dood,
niets dat er weerstand bood.
Geen hoop zou er meer zijn
noch iets maar ook te vrezen.
De mogelijkheid tot pijn
zou uitgesloten wezen.
Niets zou er zijn dat beeft
of dat ontvangt of geeft.
Is er niets te erven
dan valt er niets te derven
en wat geen leven heeft
kan nimmer sterven.

Dit is het summum bonum
maar vreemd genoeg
het laatste wat ik wil.