Ome Dirk is zeer dement.
Nooit raakt hij aan iets gewend.
Alles is er voor het eerst
zolang deze ziekte heerst
en het is voortdurend fris
omdat er geen eerder is.
Melodieen hoort hij niet
en als hij mijn tante ziet
is hij wakker en verbaasd
als een kind dat bellen blaast.
Daarom heeft hij ook geen haast.
Slechts voor ons lijkt hij verdwaasd.
Wij zijn van verwarring vrij
als wij kunnen zijn als hij.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten