Ik zit stil en er is niets
dat ik ditmaal moet vermijden,
geen idee of ook maar iets
dat ik nu dien te bestrijden
en mijn geest is als een fiets
zonder wielen om te rijden.
Wat ik heb is op de biets
en kan wel wat schade lijden.
Dit moment is als een spiets
die door de rivier blijft glijden
van wat echt is en wat kitsch,
die mij streelt aan alle zijden,
blijer dan gebenedijden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten