Als ik stil zit en niets doe
lijkt het dat ik tijd verlies.
Maar ik word dit keer niet moe
en ik merk dat ik nu kies
waar dat vroeger nog niet ging
toen ik draaide in een kring
van verhalen, vast aaneen,
die mij kerkerden als steen.
Zij blijken nu van tijd gemaakt.
Door dat te zien raak ik ontwaakt
want nu vertonen zich hun stappen
die mij hun geheim verklappen:
het zijn stromen die vergaan
die slechts lijken te bestaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten