voor Han Meyer.
Telkens stapelt zorg zich op
en dan zit ik met een strop.
Alles is weer fout gegaan
en ik ben daardoor ontdaan,
weet niet zo gauw een goede mop
en geef dus de strijd maar op.
Wat dan telkens toch weer blijkt
is dat de tijd nog steeds verstrijkt
en dat er ook nog adem is
zelfs temidden van gemis.
Weliswaar is er verdriet
maar een oog ook dat dat ziet
en dat blijft dan niet meer droog,
kijkt als door een regenboog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten