De wereld is te wijd voor woorden
en valt niet te berijmen.
Toch span ik overal mijn koorden
en probeer een ei te lijmen.
Te wijds is anders het verschiet
en niemand daar die dan iets ziet
dus zing ik liever maar een lied
dat zich in hart en oren giet
om angsten te bezweren
en wat ik heb bedacht te eren.
Gebonden ben ik nu aan ik,
aan hij, aan jij, aan Gij, aan wij.
Het is een kunstje dat ik flik
maar ik ben daardoor niet meer vrij.
Dat is de tol die ik betaal
want taal is sterk als staal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten