U woont in een wijde kogel
waarin het altijd zomer is
op een zoele avond als de vogel
rondzweeft zonder nis.
U werpt uw blikken in de verte
maar die keren ook weer terug.
Als moeder van het al is u geen ster te
snel, geen kinderspel te vlug.
Speels ligt er tule op uw hand
als een transcendent verband
en werpt uw Zoon, de maker van het al,
zijn blik de Uwe na, binnen dezelfde bal
die ook de Doper nog omvat,
volmaakter dan een parel, gesloten als een vat.
*): Schilderij van Rafael.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten