Er is een grote bres geslagen
in de sequentie van mijn dagen
met rafelige randen
en rondtastende handen.
Het gat wordt niet geduld
en door niemand ingevuld.
Afwezigheid in mist gehuld
waar omheen verlangen krult.
Uit mijn dagen vlood je leven.
Waar je nog was zo even,
voordat je ging je zeilen reven,
is nu nacht waar lelies dreven.
Die leegte zonder leven
blijkt kracht en energie te geven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten