Mij is verteld dat er atomen
voor een moment zijn saamgekomen
om mijn lichaam nu te vormen
voordat het voedsel wordt voor wormen.
Zij zijn op dit moment bijeen
maar vliegen aanstonds heen
naar onvermoede verten,
onnavolgbaar speels als herten.
Wat maak ik mij toch druk
als de grond voor mijn geluk,
dit lichaam dat ik aldoor koester,
steeds leger wordt en woester?
Met de benen wijd gespreid
valt het uiteen in eeuwigheid.
Toch is het altijd nog gelukt
dat het zich uit chaos rukt.
Wat zich strekt en bukt
is wat ook de vruchten plukt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten