Ik stel mij soms verlossing voor
maar heb pas later door
dat die weer kan vervelen
als bladen die vergelen.
Een bovenzinlijk paradijs
lijkt me nog het minst onwijs
waar begrip steeds verder groeit
zonder dat het ooit vermoeit.
Of een lied dat altijd boeit
of een steen die vloeit.
Het is verbeelding die nog stoeit
en voortdurend wikt en broeit.
Slechts dat kan mij bevrijding schenken
wat ik totaal niet kan bedenken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten