Ik begin steeds meer te wennen
en leer zo de wereld kennen.
Dit voltrekt zich door de tijd
en vereist geen druk of vlijt.
Door er enkel maar te zijn
opent zich een diepe mijn
waarvan de uren zijn de stutten
en waar ik altoos uit kan putten.
Zo zat ik laatst weer in mijn kamer.
Op de vloer daar lag een hamer
en aan de muur hing een stilleven
waarnaar ik niet hoefde te streven.
Een harde vuist had zich ontbald
en zijn schatten uitgestald.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten