Door de hemel rolt de donder.
Dit is magisch en bijzonder
maar het maakt geen cirkel ronder:
dit is zelfs een groter wonder.
Langs de stranden schuimt de zee
en voert zand en schelpen mee.
Dan verschijnt er een idee
dat door mijn geest glijdt als een slee.
Elke cel heeft zijn membraan.
Dat geeft trilling het bestaan.
Als ik in de stilte nies
drukt dat op mijn trommelvlies.
Ik hoef daarom geen extra wonder
in dit veld met niets eronder.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten