Mijn adem gaat nog steeds
naar binnen en naar buiten.
Mijn kleren zijn halfsleets.
Eens zal de herberg sluiten.
Elke tel is er weer een
die nader brengt het einde.
In de tijd is er geen steen
die niet uiteindelijk verfijnde.
Alles gaat zo maar omlaag,
onomkeerbaar en gestaag.
Ik zie: dit is de loop der dingen
die hun eigen deuntje zingen
en neem het, anders dan gewoonlijk,
deze keer niet meer persoonlijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten