Ik ben in een net verward
en voel mij daarin gevangen.
Hulploos in een maas verstard,
voel ik enkel het verlangen
om daar direct uit te breken,
blijf juist daardoor er in steken.
Ik loop tegen grenzen aan,
als een kenmerk van 't bestaan,
kan niet naar believen gaan
over 't veld, zoals de maan.
Tot ik merk dat al die vakken
tevens zijn een aantal wakken,
elk daarvan een open poort
waardoor er weer vrijheid gloort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten