Hoe kan het toch steeds zo zijn
dat ik mij stort in de pijn
van de kwalijkste gevolgen
wanneer ik, geheel verzwolgen
door 't genot van een moment,
dat geen tijd of reden kent,
dingen doe die ik berouw
en te kort schiet in mijn trouw
aan mijn eigen idealen
die mijn koers moeten bepalen?
Is't omdat, zolang 't bestaat,
alle leed erin vergaat,
al wat goed is, al wat kwaad,
en geen notie rest van smaad?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten