Soms lijkt alles wel gezegd
en afdoende uitgelegd.
Maar is dat geen ongeduld
dat daarmee nog steeds verhult
wat dan onbesproken blijft
en zo onze daden drijft?
Waarom put ik niet meer tijd
uit de diepe eeuwigheid
die volkomen, vrij van strijd,
op ons wacht zonder verwijt?
Als ik zeg: "het is genoeg"
heb ik niets meer voor de boeg.
Jammer dat ik niets meer vroeg,
zo miskennend wat ons droeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten