Telkens weer maak ik mij druk,
doe maar wat, op goed geluk,
om, vóór al, steeds te bewijzen
dat, hoewel aan het vergrijzen,
ik op mijn qui vive ben,
kneepjes van het leven ken.
Misschien wel goed, ben ik ook gek
wanneer ik op een tere plek
weer netels weet te gooien,
bevries wat ging ontdooien.
Zo blijf ik maar wat klooien
en zout in wonden strooien,
weet niets te respecteren,
verdien zo pek met veren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten