Het vertrouwen is verbroken.
Nu ben ik van jou verstoken,
mis je blikken, mis je stem,
en zit in mijn onmacht klem
want je ogen zijn geloken
maar je zit wellicht te koken.
Laat je eenmaal los je rem
zal ik, nu nog weggedoken,
door je blik worden doorstoken,
moeten horen naar je stem
die het laatste oordeel heeft
en mij scheidt van al wat leeft.
Jouw zwaard vrees ik, dat nog zweeft,
tot het mij de nekslag geeft.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten