Onlangs toen ik met je sprak
ging je niet echt uit je dak.
Ons gesprek verliep wat vlak
als een schaal, goed in de lak.
Het werd netjes afgerond
en voor onmin was geen grond
maar een sprankeling ontbrak:
vond je mij misschien wat zwak?
En wij gingen uit elkaar,
elk weer naar de ruimte waar
de geborgenheid ons wacht,
zacht en donker als de nacht.
Zie ik het daarom dus goed:
dorstte jij naar wat meer moed?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten