Ontferming.

Wanneer ik ben vastgelopen en er niets meer valt te hopen, alle licht is weggekropen, optimisme afgedropen, kan ik altijd nog gaan zitten na mijn tevergeefse ritten. Langzaam kom ik weer op adem, ben niet groter dan een vadem, maar de aarde draagt mij nog en de tijd verstuift mijn zog. Ook al ben ik zwaar en log kom ik tot bedaren toch en ik word mijn eigen gast door ontferming overklast.