Afwachten.

Terwijl ik mij somber voel drijft een herfstblad op een poel. Dit is nogal tegenstrijdig maar gebeurt toch gelijktijdig. Aan het wissen van mijn doel loopt gewaarzijn evenwijdig. Bij mijn harstocht, zwaar en zwoel, blijft mijn commentaar veelzijdig. Ik raak aangebrand, word nijdig, als ik door mijn driften woel en blijk telkens weer partijdig op mijn favoriete stoel. Dus laat ik de boel de boel en wacht af tot ik bekoel.