Ik heb al heel wat afgedacht
in mijmerij of felle jacht
maar ben er nooit nog in geslaagd
om één gedachte zelfs te pakken.
Hoewel het denken daagt
vind ik het niet in vlakken.
Het heeft alleen maar duur:
ongrijpbaar als een vuur
flakkert het en danst
door inzichten omkranst
maar dit is enkel fantasie
die zorgt dat ik de ruimte zie.
Gedachten zelf hebben geen maat,
geen afmeting die erop slaat
maar zijn er twee tegelijk
opent zich het ruimterijk.
Heel de ruimte, vloer van strijd,
is gemaakt van tijd.
En wat is tijd?
Een vrucht van het geheugen.
Ben ik dat eenmaal kwijt
kan niets voor iets nog deugen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten