Hoe lang nog duurt het lijden
onder het gewicht der tijden?
Onafzienbaar zijn de weiden
die mij van verrukking scheiden.
Van achteren, tegen het heden,
klotst de golfslag van't verleden
en de pijlen, scherp gesneden,
slaan uit toekomst naar beneden.
Het wordt tijd dat ik ontwaak
en zo uit dit coma raak.
Het lange duren, nu onzinnig,
is dan voor de grap aanminnig
en het verleden is vergleden.
Wat nu rijdt heeft nooit gereden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten