Ik kan iets geloven en ook niet:
van beide heb ik weet
omdat er iets is dat dit ziet
al kan het zijn dat ik't vergeet.
Dit weten dat het geloven ziet
kent ook het ontkennen.
Zowel de stilte als het lied
laten aan zich wennen.
Dit weten is daarom verheven
boven dogma's en bewijzen.
Het is het weefsel van het leven
waaruit ik niet kan rijzen.
Een niet te kussen kust,
van kussen zich bewust.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten