Nog steeds zit ik gevangen
tussen de hemel en de aarde
en blijf ik ook verlangen
naar wat ik vind van waarde.
Het zou ook anders kunnen zijn:
een geven dat niets spaarde
of een verlangen o zo fijn
dat dwars door wolken staarde.
Geen aarde zou er zijn,
de hemel gans verstoven,
een transcendent festijn
en niets om in te geloven.
De honden van de lijn
in grenzeloze hoven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten