Als ik op een tweesprong sta
en de linkerstraat insla
blijft de rechter onbekend,
afgedekt als met cement.
Daar kan wel van alles zijn,
iets in't groot of in het klein,
zelfs een kei van porselein
of een gracht met een dolfijn.
Maar dat doet er nu niet toe.
Ik zie altijd enkel hoe
steeds mijn voet stapt op de stoep
waarvan ik de steun oproep
die mij stut in dit heelal,
als mijn schoen precies zo smal.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten