Ik weet niet waar ik moet gaan.
Soms grijpt mij dat hevig aan.
Meestal blijf ik dan maar staan
ver van het gedoe vandaan
dat mij tot een daad aanzet
als ik daar niet goed op let.
Dus doe ik eenvoudig niets
als een wielenloze fiets.
Dat is niet spectaculair
en het brengt me ook niet ver.
Terugziend heb ik niet gespeeld
en mij eerder wat verveeld
maar mijn blik bleef onverdeeld
en mijn wonden zijn geheeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten