Ik kan kiezen voor de breedte
om daarin oeverloos te vloeien,
soms ten koste van een vete
waar ik wel doorheen kan groeien.
Of ik kan voor de hoogte gaan
om mij daarin te verslaan:
telkens nieuwe vergezichten
waarvoor de oude zwichten.
Tenslotte kan ik afstand nemen.
Dan zie ik hoog en breed tegelijk.
Het is als bij het ramen zemen:
als ik naar de emmer reik
en dan weer voortga om het huis
sla ik in elk geval een kruis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten