Laatst kwam ik een dame tegen.
Haar haar zat in een mooie wrong.
Haar blik was als een bloesemregen
die mijn hart en ziel doordrong
en heel haar wezen was een zegen
die om mij heen gleed als een tong.
Dat maakte mij verlegen
ofschoon ik ook dacht aan een sprong.
Ik heb haar niet gekregen
omdat ik schitterde noch zong.
Zij is aan mijn greep ontstegen
omdat ik naar haar hand niet dong.
Maar dat geeft niet want ik zag
dat zij mijn geest is en mijn lach.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten