Er zijn veel gedachtenwallen
die mijn frisse blik vergallen.
Zij bewerken met hun allen
dat ik in de pijn blijf vallen.
Niets kan hen schijnbaar deren
want zij blijven fascineren
en van allerlei beweren
waardoor ik hen blijf eren.
Het gaat er nu op lijken
dat ik nog slechts kan kijken
naar hun komen en hun gaan
zonder bij hen stil te staan.
Dan blijkt het steeds dezelfde zee
waardoor zij worden tot cliché.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten