Zoals lover bij een boom
horen gedachten bij een mens.
Waar het om gaat is dat een grens
mij laat weten dat ik droom.
Die grens is een ontwaken
waardoor ik dan een zucht kan slaken
van bevrijding of verlichting
want mijn denken werd tot ding
dat als een tafel of een stoel
een deel is van de boel
die het heelal opvult,
soeverein en onverhuld.
Het is een zelfbestaand mysterie
en een eindeloze serie:
een bergrug en een stropdas,
een theorie en dan de afwas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten