Hoe ik het ook wend of keer,
telkens blijkt dat ik begeer
als ik schone vormen zie,
ook al is het maar een knie.
Zelfs wanneer er heel niets is
ervaar ik nog een gemis.
In de allersmalste nis
spartelt dit rond als een vis.
Hier baat afzien noch geduld
want het roert zich zonder schuld,
helemaal op eigen kracht.
In haar wezen is het zacht.
Hoewel niemand het vervulde
breng ik het toch altijd hulde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten